Φίλε αναγνώστη του 2150.
Τώρα που οι επιστήμονες της γενιάς σου ανακάλυψαν τον τρόπο να διαβάσετε το περιεχόμενο των server φιλοξενίας των blogs στις αρχές του 21ου αιώνα, (οι οποίοι καταστράφηκαν όπως ξέρεις μετά τον ηλεκτρονικό πόλεμο που ξέσπασε και ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφεί όλο τα διαθέσιμο περιεχόμενο,) θέλω να σου πω δυο λόγια για να καταλάβεις τι έγινε τότε.
Σου γράφω από την Ελλάδα και είναι Μάιος του έτους 2010. Εδώ και κάτι λιγότερο από δέκα χρόνια μια χούφτα άνθρωποι με μικρές εξειδικευμένες γνώσεις άρχισαν ψευδώνυμα να γράφουν στο web ( θα το θυμάσαι από την ιστορία του γυμνασίου ) μικρές ιστορίες, λίγες σκέψεις και άλλα πράγματα που τους αφορούσαν προσωπικά. Στην αρχή οι αναγνώστες τους ήταν άλλη μια χούφτα άνθρωποι αλλά αυτό δεν τους πτόησε μιας και το έκαναν πιο πολύ από μεράκι παρά από ματαιοδοξία.
Λίγα χρόνια μετά μεγάλες εταιρίες πληροφορικής ανάπτυξαν εφαρμογές οι οποίες διευκόλυναν ακόμα και τους λιγότερο εξειδικευμένους να δημοσιοποιούν χωρίς κανένα οικονομικό κόστος τις σκέψεις τους, τις δημιουργίες τους, κλπ και ο κόσμος που τους παρακολουθούσε άρχισε να πολλαπλασιάζετε με εκθετικούς ρυθμούς.
Όσο όμως μεγάλος κι αν ήταν αυτός ο κύκλος παρέμενε στο περιθώριο της ζωής της χώρας και δεν απασχολούσε ιδιαίτερα τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Σιγά σιγά όμως ο κόσμος άρχισε να βρίσκει σε αυτές της δημοσιεύσεις ειδήσεις που δεν έβρισκε αλλού, απόψεις οι οποίες ήταν αξιόλογες και δεν έβρισκαν θέση στην τηλεόραση ( δεν έχετε τηλεόραση τώρα αλλά αν δεις στο κεφάλαιο «πλύση εγκεφάλου» της ψυχολογίας της 3ης γυμνασίου θα καταλάβεις ).
Άρχισε ακόμα να βρίσκει χρηστικό περιεχόμενο το οποίο διαμοιραζόταν χωρίς κανένα κόστος, σάτιρα που ήταν κομμένη από τα άλλα ΜΜΕ, λογοτεχνία και πολλά άλλα.
Με την γιγάντωση της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών ( εντάξει μη γελάς. Ναι κάποτε χρησιμοποιούσαμε μηχανήματα για την ανάλυση και την επικοινωνία ) γιγαντώθηκε και το web, γιγαντώθηκε και η χρήση μα και η ανάγνωση των blogs.
Τότε άρχισε να τραβάει την προσοχή της εξουσίας. Κι όχι μόνο της πολιτικής εξουσίας αλλά και της οικονομικής όπως και των δημοσιογράφων ( ναι είχαμε ειδική κάστα για την ενημέρωσή μας τότε σε παρακαλώ μη γελάς).
Το διαδίκτυο τότε ήταν όπως και στις μέρες σου δημοκρατικό. Δημοκρατικό δηλαδή ελεύθερο και ανεκτικό στο άλλο, το άγνωστο, το περίεργο, το μειοψηφικό, το μειονοτικό, το διαφορετικό, το περιθωριακό, ακόμα και στο «κοινωνικά επιλήψιμο».
Τότε το χρησιμοποιούσαμε για όλα τα παραπάνω αλλά σιγά σιγά είδαμε πως αν είχαμε μια ιδέα, αν συμμετείχαμε σε ένα κοινωνικό ρεύμα, αν είχαμε μια αντίληψη μπορούσαμε μέσα από τα blogs να την βγάλουμε από το περιθώριο και να αποκτήσει αυτό που λέμε «κοινωνικό στάτους».
Όταν οι παραπάνω εξουσίες είδαν ότι αυτή η πρακτική κι αυτή δυναμική του blogging πάει να καταλύσει τα «χειμερινά ανάκτορα» τότε μας την έπεσαν άγρια αφού πρώτα τη δανείστηκαν την οικειοποιήθηκαν επιλεκτικά για ό,τι και όσο τους άρμοζε τους βόλευε και τους χρειαζόταν.
Το πρώτο επεισόδιο έχει τον τίτλο blogme (βλ Τσιπρόπουλος). Ο Τσιπρόπουλος δεν έγραφε δικά του πράγματα. Απλά αναδημοσίευε με μια τεχνική γνωστή τότε ως aggregator της δημοσιεύσεις άλλων blogs. Δεν τις λογόκρινε δεν τις διάλεγε. Βρέθηκε κατηγορούμενος για έγκλημα. Οι διωκτικές και δικαστικές αρχές ( μη γελάσεις σε παρακαλώ με το παρακάτω ) δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είναι aggregator. Τότε ναι. Χρειαζόταν αστυνομικοί απόφοιτοι των ΚΑΤΕΕ ως τεχνικοί σύμβουλοι για να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι αυτό. Δεν τα κατάφερναν πάντα. Ο Τσιπρόπουλος ταλαιπωρήθηκε για πολλά χρόνια μέχρι να καταφέρει να αποδείξει πως δεν έκανε κανένα έγκλημα.
Μετά στο παιχνίδι μπήκαν οι δημοσιογράφοι. Καλά έκαναν. Αλλά μπήκαν με όρους τηλεόρασης. Δεν καταλάβαιναν τίποτα από την κουλτούρα του διαδικτύου. Έφεραν κακέκτυπα, ανόητα, κακοήθη ήθη στο διαδίκτυο.
Κάποιοι ανώνυμα άρχισαν να κερδίζουν δύναμη και εξουσία εκμεταλλευόμενοι την πλάτη και τον κόπο ανθρώπων με αγνές προθέσεις και με τεράστια προσφορά στο διαδίκτυο.
Καμία εξουσία δεν διαθέτει χιούμορ και φαντασία σαρκασμό και διάθεση αυτοκριτικής . Πανικοβάλλεται και τρέμει μπροστά σε κάθε τι νέο, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε καινοτομία.
Η διαπλοκή των κλασικών ΜΜΕ ήρθε και στο χώρο μας. Η ανωνυμία μπερδεύτηκε με την ψευδωνυμία. Μπήκε στο περιθώριο η ευφυΐα, και η καινοτομία και κάθε τι το πρωτοποριακό. Στο προσκήνιο ήρθαν δημιουργίες ανθρώπων χωρίς ηθική χωρίς αρετή διάκρισης με μοναδικό σκοπό την νομή της εξουσίας.
Όσοι συνεχίσαμε να γράφουμε ελεύθερα χωρίς δεσμεύσεις και συμφέροντα το κάναμε από ένα ένστικτο παροχής μιας πλασέμπο συμμετοχικής δημοκρατίας, που ουσιαστικά επέτρεπε στην πολιτική, στους οικονομικούς παράγοντες και τους δημοσιογράφους να αποφύγουν τις μεγάλες αναταράξεις, και τις θεμελιακές ανατροπές.
Το μεγάλο μας λάθος ήταν πως θεωρούσαμε δεδομένη τη δημοκρατία. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να την θεωρήσουμε κεκτημένο.
Όταν η λάσπη στον ανεμιστήρα έπιανε τους πάντες ο κόσμος άρχισε να αντιδρά; Έγραφαν για νόμους ελέγχου των blogs, η λέξη blogger έγινε συνώνυμο με την κακοήθεια.
Δεν αντιδράσαμε όσο έπρεπε. Πιστέψαμε πως η ελευθερία του διαδικτύου ήταν κεκτημένο και δημιουργία δική μας. Όταν τα παπαγαλάκια έγραφαν για νόμους ελέγχου εμείς δεν είχαμε το θάρρος να πουμε «δεν είμαστε το ίδιο». Δεν καταφέραμε να δείξουμε στον κόσμο πως το να είσαι blogger δεν έχει καμιά σχέση με τρωκτικά και άλλα ζώα.
Η μάνα μου η ίδια μου έλεγε «που έχεις μπλέξει παιδί μου».
Μετά όλα έγιναν γρήγορα. Οι υπερασπιστές της ελευθερίας δεν κατάφεραν να εκφράσουν με καθαρό λόγο την διαφορετικότητά τους. Η εξουσία άφηνε την λάσπη να χτυπάει σε κάθε κατεύθυνση. Ήταν δύσκολες μέρες. Το ΔΝΤ μόλις είχε εγκατασταθεί. Το τελευταίο που ήθελαν ήταν ελευθερία λόγου και δημιουργίας. Όταν καταλάβαμε ότι οι κάφροι που φόρεσαν μανδύα blogger ήταν δικοί τους ήταν αργά.
Ο έλεγχος άρχισε με τις ευλογίες της τρομαγμένης και σοκαρισμένης κοινωνίας. Δεν ξέρω ποιος πάτησε πρώτος το κουμπί για την καταστροφή του περιεχομένου. Δεν ξέρω αν ήταν οι ακτιβιστές bloggers ή η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος ( έτσι τι λέγαμε τότε ). Δεν έχει όμως σημασία. Σημασία έχει πως τώρα μπορείς να διαβάσει την αλήθεια. Την δική μου αλήθεια. Πιθανών να υπάρχουν κι άλλες. Δεν ξέρω. Και δεν με νοιάζει. Εγώ απλά συνέχισα να γράφω για όσο χρόνο μπορούσα. Δεν άφησα να παίξουν κανένα παιχνίδι με το πληκτρολόγιο μου ( μη γελάς λέω ) ούτε οι κάφροι ούτε η εξουσία.
πηγη: http://www.e-cannibals.gr/blog/?p=2740
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου