Καθημερινή

Καθημερινή του 1991, πίσω από τη σημερινό Τζόκερ. Στο αυτοκίνητο, με Μπιγκ Μακ, αν θυμάμαι καλά. Μπορεί και προκάτ πατάτα, μπορεί και μηλόπιτα να καίει τον ουρανίσκο, χαμένες trash γεύσεις της νεότητας, χαμένες ώρες σε ένα σερί ατέλειωτων, χιλιάδων χαμένων ωρών.
Δεν σου λέω τίποτα σπουδαίο, δεν αναλύω ταινία σήμερα ή πολιτική θέση, σήμερα είμαι χάλια. Νιώθω ότι ζω σε μια άλλη ζωή, μια εικονική πραγματικότητα και η τριλογία των Μάτριξ μπορεί και να μην έχει συλληφθεί ακόμα.
Νεότητα και μαυρίλα, μα είναι αφύσικο, μα είναι παράταιρο, μα ναι. Θα ‘λεγα, λέω, ότι αν σήμερα, αν ήταν μια φανταστική μέρα, ίσως να ευχόμουν, πόλεμο, μια αλλαγή, την ταραχή, το χάος, τίποτα να μην είναι δεδομένο.
Τότε αγαπημένη μου μορφή, ίσως να έβλεπες πως, πως μέσα στο χάος, θα ήμουν ένας γενναίος άνθρωπος. Αυτός που δεν χρειάζεται να είμαι σήμερα. Ναι, αυτός ακριβώς που πάντα επιθυμούσες να ήμουν. Αν.
Βρέχει και εγώ είμαι τόσο μαλάκας που με συγκινεί το Βροχή και σήμερα και ο Morrisey στο Rubber ring ή στο There is a light that never goes out. Γκίνια.