Τουρισμός η…ελπίδα

ΤΙ μας απόμεινε; Ο τουρισμός. Και πάει το μυαλό σε βάθος χρόνου, στα παλιά. Τότε, που ο συνήθης «ιδιοκτήτης-επιχειρηματίας» νοίκιαζε ακόμα και το κοτέτσι του. Καλές στιγμές. Ο Βαλκάνιος «φτηνός» πελάτης κι ο ευρωπαίος δεν το’ ξερε σε τι χέρια θα ‘πεφτε. Ούτε σε τι δρόμους θα ρήμαζε τη μερσεντές του. Πήγαινε σε εστιατόριο ο αφελής(;) κρυόκωλος και του ρίχναν’ στη μούρη τα «φασολάκια ξου» (για ξένο, λιποβαρή και χθεσινά, πάει να πει), τον έγδερναν για τις βρωμιές που τον τάισαν κι ο (άτροπος) ταξιτζής έριχνε διπλή ταρίφα, δια της…τεθλασμένης.

ΕΙΔΑΝ κι απόειδαν οι τουρίστες που επέμεναν ελληνικά και καθιέρωσαν τα «πακέτα». Όλα στο ξενοδοχείο, κι έξω μόνο σπόρια και…πορτοκαλάδα. Έπεσε κλάμα στα νησιά και αλλού, αλλά ο «δαιμόνιος» έλληνας δεν παραδέχτηκε τα λάθη του κι αυτό ήταν το λάθος του. Αντί να συμμορφωθεί και να αντιγράψει τους ευρωπαίους που αξιοποιούν το «τίποτα» τουριστικά και ξέρουν να συμπεριφέρονται, επέμενε στην προχειρότητα κρατώντας τις τιμές, κράτησε και τη… μύτη του στα ύψη. Για να μας κουνάνε το μαντήλι τουρίστες από Τουρκία και Ισπανία.

ΣΗΜΕΡΑ, η θέση μας είναι τραγική. Με τον τουρισμό τελευταία ελπίδα και την ανάγκη σε θέση…φιλοτιμίας. Ωστόσο, παρά τις προσφορές και την «αφύπνιση», ακόμα και οι μαθητές προτιμούν το εξωτερικό για την «πενταήμερή» τους. Για λόγους που οι γονείς που πληρώνουν ξέρουν, κοιτώντας τη τσέπη τους.

ΚΑΠΟΙΟΙ (κλάδοι) επιμένουν. Γλυτώνεις απ’ τα σκουπίδια, σε «παραλαμβάνουν» οι ΔΕΗτζήδες. Έρχεται ο τουρίστας απ’ τα πέρατα του κόσμου για τον Παρθενώνα και βρίσκει πόρτες (της Ακρόπολης) κλειστές. Με απεργούς ανάλγητους και ΠΑΜΕίτες «αγωνιστές»-μπροστάρηδες Κι αν ο τουρίστας χρειαστεί νοσοκομείο; Θα περάσει από σαράντα κύματα στο δρόμο του, με την περίθαλψή του αφημένη σε χέρια γιατρών σε επίσχεση εργασίας. Αυτά θα δει και θα πάρει το εισιτήριο για την πατρίδα του. Με τις αναμνήσεις του, τα βιώματα και γεύση από Ελλάδα που «ποτέ δεν πεθαίνει». Με…πατριώτες «άδοντες, των οικιών τους εμπηπραμένων».

ΠΗΓΗ:Γράφει ο Θανάσης Ι. Νικολαΐδης http://activistis.gr/